Şifacı Alımları

Konu: Geri: Şifacı Alımları Perş. Ocak 23, 2014 12:32 pm

Aidan Rhys demiş ki:: ~~St. Mungo's~~ Şifacılarının bölümleri profile aktarıldı. Bilginize.

*Hogwarts

Şifacı Mesaj Sayısı : 64 Kayıt tarihi : 05/10/13

Karakter Adı: Murray Muiredach
Kişisel özellikleri: Acayip evhamlı bir insan. Evciman. Ev kedisi gibi bişi.
Yaşı: 24
Hangi bölüm: Eşya Kazaları Bölümü
Örnek rp: AdAmBaLdWiN

Çalışan Mesaj Sayısı : 8299 Kayıt tarihi : 07/04/13

Rütbelendin!

Şifacı Mesaj Sayısı : 12 Kayıt tarihi : 07/02/14

Jeanne Ballinger, çok sevimli ama kafamda tasarladığım kadarıyla biraz çatlak, kendisi 25ine merdiven dayamış, İksir ve Bitki Zehirlenmeleri Bölümü'nde şifacı olmayı çok istiyor, ben de Rachelle Jeseven.

Konu: Geri: Şifacı Alımları Cuma Şub. 07, 2014 8:52 pm

İşe alındınız, önlüğü depoda bulabilirsiniz.

Konu: Geri: Şifacı Alımları C.tesi Şub. 08, 2014 12:47 am

Karakter adı: Adalicia Bérnard
Kişisel özellikleri: Henüz belirleyemedim.
Yaşı: Yirmi dokuz buçuk.
Hangi bölüm: Hogwarts Şifacısı (dolu görünüyor fakat 'Astrid Rytilä' nın hem ismi, hem rütbesi değişmiş.)

Örnek Rp:

Kalp kırıklıkları.Çekip gidenlerden arta kalanlar hep kalp kırıklıkları olmak zorunda mıdır? Birini seversin böyle, delicesine, gider sonra. Kapıdan çıkarken söylediği tek kelime olur ’Elveda. Bu kadar kolay mıdır insanlar için bırakıp gitmek, geride kalanlar neden hiç düşünülmezler? Kitaplara geçmiş, akıllara kazınmış, şarkılar yazılmış, şiirler söylenmiş, adına ‘aşk’ denilmiş bu şey, sadece filmlerde mi vardır? Benim için aşk, şarap şişelerinin dibinde balık tutmaktan ibaret kalmak zorunda mıydı? Tam aşkı buldum derken, her sabah ucuz otellerde, kirli çarşafların ardında yalnız başıma uyanmak.. Adaleti buydu herhalde Tanrının, kimileri her şeye sahip olurken, kimileri –mesela ben- hayatın en büyük darbelerini yerdi hep. Etrafımda gördüğüm el ele tutuşmuş evli çiftler, bir yandan çocuklarına pamuk şeker alırken, bir yandan göl evine çekilmiş anne babalarıyla telefonda konuşurken, ben, kalabalığın içinde yalnız kalan ben, uzaktan izleyebiliyordum sadece onları. Yalnızlık kırbacını suratıma bir kere daha vurmuştu işte. Joshua. İsminin telaffuzu bile midemde penguenlerin zıplamasına yol açarken, ben onu bu derece severken, bok gibi ortada bırakılmak niye? Kaç acıya daha dayanabilirdi bu kalbim, kaç ayrılığı kabullenebilirdim artık? Sorun bende olmalıydı, etrafımdaki herkes sanki veba taşıyormuşum gibi uzaklaşıyordu benden. Vebalı olsam daha iyiydi, en azından insanların neden uzaklaştığını anlayabilirdim. İnsanın etrafı milyonlarca insanla çevriliyken, nasıl bu kadar yalnız hissedebilirdi? Onsuz olmak ciğerlerim yokken nefes almaya çalışmak gibiydi. Nefes almak.Ucuz otelden dışarı adım attığım anda yüzüme çarpan dondurucu hava doluşmuştu ciğerlerime. Sanki yaşamaya ihtiyacım varmış gibi, yaşatıyordu beni. Kimse anlamıyor muydu, o yokken oksijen çekiliyordu sanki bütün dünyadan. Ben, herkesin derdine şifa bulup canlandıran ben, nasıl kendime yardım etmekten bu kadar aciz olabilirdim ki? Hayatta hep bir amacım olduğuna inanmıştım, insanları kurtarmalıydım. Kendimi düştüğüm bu bok çukurundan kurtaramadığım sürece, insanlara ne gibi bir yararım dokunabilirdi ki? Kendime gelmeliydim. Bir an önce. Herkesin başı sıkıştığında gidecek bir yeri, ağlayacak bir omzu vardı elbet. Benim gideceğim yer ise, çürümüş bir omuzdu adeta, toprak olmuş, moleküllerine ayrılmış, büyük ihtimalle dediklerimi duyamayacak bir omuz. Döndüm kendi etrafımda, sabah güneşinin daha aydınlatamadığı soğuk hava çarptı kuzgun karası saçlarıma, cildimi yalayan soğuk elektrik verilmişçesine dirençleştirdi beni. Ardından başladı o bilindik duygu, ciğerlerimin sıkışması ve sanki biri her yanıma aynı anda iğne batırıyormuş gibi gelen o tanıdık his. Gözlerimi açabildiğim zaman, büyük ihtimalle gece yağmış yağmurun giderken bıraktığı ıslak toprak kokusunun yükseldiği mezarlıktaydım işte. Hayattaki tek değerlime, yaşamasa bile her nefesimde ensemde hissettiğim şeye sahip olan mezarlık. Yürüdüm yavaşça, topuklarım çamura batarken kimse fark etmedi beni, belki sadece yanlarından geçtiğim toprak olmuş bedenlerin ruhları hissetmişti varlığımı. Ne kadar da ironik. Yaşarken insanlar sevildiklerini hissederler, öldüklerinde en azından mezarlarına gelecek birkaç kişi söyleyebilirler, ama nafile. Etrafımdaki bütün mezarlar terk edilmiş hissi yaratıyordu, yavaş yavaş yaklaştığım hariç. Diğerlerinin yanında fazlasıyla dikkat çekiyordu; özenle biçilmiş çimleri, daha kurumaya bile başlamamış papatyaları ve etrafına dikilmiş fidanları ile. Lexia. Tek dayanağımdı o, şu an parça parça hücreleri bambaşka yerlere dağılıp belki de ayaklarımın kilometrelerce altına inmiş bile olsa, el değmemiş ruhunu yanımda her zaman hissedebildiğim varlık, ikizim. Bir insanı karşılık beklemeden ne kadar sevebilirsiniz? Hayal edin. Ondan milyonlarca kat fazla seviyordum işte onu. Vücudunun toprağa karışmış olması hiçbir fark yaratmıyordu bu konuda. O beni dinlerdi. Belki duymuyordu hiçbir söylediğimi, ne bileyim, ruh diye bir şey yoktu belki de, ama kalbimde yaşıyordu o, en güzel yaşam biçimi değil miydi zaten bu? Bir insanın kalbini ölesiye doldurmak. Lexia öyle bir varlıktı işte benim için. Lexia Bérnard.08.11.1971 – 09.03.1989Ölüm, varlığın son bulduğu nokta. Ölüm, yokluğun son bulduğu nokta. Ne kadar kaldım orada, bilmiyorum. Tek bildiğim bir süre önceki ruh halime kıyasla, kilometrelerce ötede hissediyordum kendimi. Geceyi unutulmuş barlarda geçireceğim su götürmez bir gerçek olsa da, en azından birkaç saat içimde anlamlandırılamamış bir huzurla dolaşacaktım. Her şey daha kötü olmazsa tabii. Gerçi bundan daha kötü ne olabilirdi ki? Aslında ne zaman bu soruyu sorsam kendime, işler iyice çığrından çıkıyordu. Cesaretime şaşırdım bir anda ve her ne kadar saatlerdir duymazdan gelsem de artık başımı döndürmeye yetecek dereceye gelmiş açlığımı kontrol etme hissim su üstüne çıktı. Kaç gündür doğru dürüst bir şey yemiyordum acaba? Gerçi böyle bir durumda bile yemeği düşünebiliyor olmam ne kadar da komikti ve zavallıca. Gözlerimi yeniden açtığımda, Londra’nın unutulmuş sokaklarından birindeydim. Güneş ne de güzel aydınlatıyordu her yeri, her doğan gün yeni umutlara gebeydi tabi. Bu söz sadece hayattan güzel şeyler bekleyebilecek kadar aptal insanlar için uydurulmuş koca bir yalan olsa da, bir anlık bile olsa esir almıştı beni. Dudaklarım kıvrıldı küçük bir tebessümle. Sanki çenem kırılacakmış gibi hissettim, kaç gün olmuştu gülümsemeyeli? Hayat neden en saçma zamanlarda beni gülümsetmek için bir fırsat yakalıyordu? Ölmeyi istemeye bahane aradıkça, neden etraftaki güzel şeylere dikkat çekiyordu? Ve en önemli soru, ben neden bu kadar güçsüz bir kadın olmuştum. Neden? Ne zaman? Dıştan göründüğüm gibi olmayı o kadar isterdim ki. Tsunami bile vursa hep ayakta, dimdik kalabilecek Adalicia. Güçlü, kurnaz, duygularına asla yenik düşmeyen, mantık kraliçesi adeta. Görünen ile olan arasındaki fark büyüdükçe, hayatla olan bağı da azalıyordu işte insanın. Düşünceler beni ne tarafa doğru götürdü bilmiyorum, ayaklarımı da yönlendirmişlerdi adeta, kaybolmuşluk hissi uyanıyordu beynimde. Kulaklarıma çiftleşen kedi sesleri geliyordu sanki, ya da kedi sesi olamayacak kadar kalındı bu sesler. Merak duygusu sarmıştı yine her tarafımı, kedilerin çiftleşmesini izlemek hoş bir görüntü değildi kabul ama böyle bir sesi çıkaran kediyi de merak etmemek elde değildi açıkçası. Bir köşeyi dönüp, Londra’nın grafitilerle sarınmış o bildik çıkmaz sokaklarından birine gelince duraksadım. Kedi falan yoktu ortada, dizlerinin üstüne çökmüş, soluklarını kontrol edemeyen bir adamdan geliyordu ses. Yaklaştım. Ne olabilirdi ki bana? Herhangi bir şeye karşı, yumruklarım vardı, o yetmezse ise asam. Kimin umurundaydı ki gizlilik sözleşmesi? Yüzünü göremediğim adama doğru ilerledim, geldiğimi hissetmiş olacaktı ki bir anda ayağa kalkıp beni duvara yapıştırdı. Kolu boğazımı sıkıp beni nefessizlikten öldürecek derecede sıkı olsa da, sesimi çıkarmadım. Görmeden önce kokusunu almıştım çünkü, kanının. Kolundan ve bacağından kan aktığının farkında değildi sanki, kolunu boğazımdan çekerken görmüştü çünkü kolunun kanadığını. İlginçti. Nihayet adamın kolundan gözlerimi çekip suratını incelemeye başladığımda tanıdıklık hissi çöktü içime. Bu adamı tanıyordum. Daha asasını çıkarmadan büyücü olduğu gerçeğini hissetmiştim. Tanrı bana müthiş bir zeka ve hafıza vermişti, daha dün gibi hatırlıyordum olanları. Mesleğimdeki ilk günlerimdi, St Mungo’da bir Şifacının yanında asistan olarak çalışıyordum. Bir gece eve dönerken rastlamıştım ona, bir köprü üstünde. Kaldırıma yığılmıştı. Görünürde bir hasarı yoktu ama iyi hissetmediği her halinden belliydi. Konuşmuştum onunla, bedeni yorgun düşmüştü fakat neyi olduğunu bilmiyor gibiydi. Eve taşımıştım onu, zehirli bir örümceğin soktuğunu işte o zaman fark etmiştim. Hastaneye götürmeyi teklif etmiştim ona, bunu söylememle birlikte asasını kapıp gitmeye kalkışması yeterli bir cevap olmuştu zaten. Kendi çapımda tedavi etmiştim onu, tüm gece başında beklemiştim. Tek kelime konuşmamıştık. Onda anlamlandıramadığım şeyler vardı, sabah kahve almaya çıktığımda gitmişti mesela, masaya bırakılmış ‘Teşekkürler.’ notu dışında tek kelime etmeden. ’Kimsin? Beni hatırlamamış mıydı? Çok mu değişmiştim? Yaşlanmıştım aslında. O zamanki toy halimle hiç benzerliğim kalmamıştı. Fazlasıyla yorgundum. Gözlerimin altında oluşan torbalarla market alışverişi yapabilirdim, o derece. Ve eski güzelliğimden hiç eser kalmamıştı, saçlarım dağınıktı, rimelim gözlerimin altını bile kaplıyordu artık, rujum gitmeye yüz tutmuştu, üstümde ise hayal edilebilecek en salaş kıyafet vardı, kırmızı sütyenimin askılarının rahatlıkla görülebildiği siyah bir gömlek -o kadar muazzam göğüslerim vardı ki, sadece iki düğme açık olsa bile hayran bırakırdı kendine- , bol pantolon ve topuklu çizmeler. Adam beni bıraktığında sendeledi, hiç düşünmeden omzuma yasladım onu, ilerideki bir çöp konteynırının yanına oturttum. Gözlerden uzaktı, büyü bile yapsam hiç kimsenin görmeyeceğini biliyordum. Aslında adamın görülmemek gibi bir derdi yoktu, her an Muggleların yan sokaktan geçebileceğini düşünürsek elinde asasıyla oldukça rahattı. Tek sorun titremesiydi. Eh, iki kere vurulunca, bu normal bir durumdu. ’Görünüşe göre hayatını ikinci kere kurtaracak, Tanrı tarafından gönderilmiş bir meleğim. dedim en umursamaz ve alaycı ses tonumla. Hayat bana o kadar kötü şeyler yapmıştı ki, bu adama yardım edebilmek için bir neden göremiyordum aslında. ‘insanları kurtarmak’ gibi bir amacım vardı ya hani, s*kmişim insanları. Ben bu haldeyken, onların hayata dönmesine yardım etmek niye? Yine de içimdeki iyi kıza esir olmuştum işte. Ayrıca adamı kanlar içinde görmek bana Joshua’yı da unutturmuştu, az önce mezarına çiçek bıraktığım ikizimi de. Bana henüz cevap vermemiş adamın yanına çöküp, artık yanımda taşımayı alışkanlık haline getirdiğim iksirlerime bakmak için çantamı açacaktım ki bir şey durdurdu beni. ”Yardım etmemi istiyor musun?" Bunu neden sorduğumu bilmiyordum, ölmek istiyorsa onu oracıkta bırakmaya razıydım. Zaten kim bu kahrolası hayatta yaşamak isterdi ki?

Bakanlık Mesaj Sayısı : 2419 Kayıt tarihi : 31/03/13

Rütbe verildi baya sevinerek verildi hem de (:

Şifacı Mesaj Sayısı : 136 Kayıt tarihi : 15/05/13

Başvurmak için;
Karakter adı: Florimel Wolsæus -isim değişimine başvuru yapılacak-
Kişisel özellikleri: Sevecen, hayat dolu, meraklı.
Yaşı: 19 -taze mevzun bu hanım kızımız-
Hangi bölüm: Sihirli Böcekler ve Hastalıklar Bölümü:
Örnek rp:

şifacılıkla ilgili bir rol oyunumu bilmediğimden önceden başka bir sitede yazmış olduğum bir rpyi koydum. şayet kabul görülmezse başvurduğum bölüme ait bir rol oyunu yazabilirim. harley. :

Bitti ömür yumagi tam o sirada…

Ilyada.

Üç kardeşin hikâyesini bilir misiniz diye sordu ulu bilge çevresindeki halkına. Âfitâb altın sarısı ışıltılarını usulca çekmişti yeryüzünden, gök seher vaktinin alacalı renklerini tadarken leyle kucak açmaya başlamıştı yanan odunların yükselttiği turuncu alevler eşliğinde. Merak tohumlarını ruhayla savurmuştu zihinlere, her biri ihtiyar adamın kuru dudaklarından düşecek olan kelamlar akıllarda gölge oyunlarına yer verirken zamanın kendisine vurduğu ak saçlı adam avucuna aldığı tozu cömertçe serpti kızıl alevlerin üzerine. Yaşam bulan alev gök kuşağının füsûnlu renklerine bürünüp seher vaktinin karmaşık tonlarıyla karışırken meydana geldi parıltılı kandilleri kıskandıracak derecede olan tâbende ışık; sıcak tonlarıyla sarmalarken dört bir yanı ardında serair tuttuğu kilitleri açığa vurup barındırdığı öyküyü döktü bir zamanların kızgın alevlerine. Sanki alevlerin içinden bir çift el uzanıyordu kalabalığa, hayır bu üç çift eldi, her birindeyse özenle tuttuğu ince bir iplik vardı. Uzundu iplik başlangıcı sanki ebediyete uzanan cihandaydı, heyhat sonuysa bir o kadar kısaydı. İlk kardeş ipliği çarktan döndürerek örmeye başlamıştı kendisine bakan gözleri soyutlayarak. Dönen çarkta ki iplik yumak fanilerinin câvidân gözlerinde yolculuğuna başlayarak şekillenmiş ilk kardeşin elleri arasında.

Derken ikinci kardeş bükülen ipliği eline alarak şekil vermeye başladı. Biçimsiz yumağa attığı her bir örgü yaşanacakların ulaklığında oynayacağı rolü üstlenmişken geleceğe yönelen kapının da aralanmasına yol açıyordu. Düşüncelerinde ki senaryoyu aktarıyordu hürce Lachesis, ince ipliğe verdiği her şekil zariflikle sonuçlanırken barındırdığı efsunla tahmini güç olaylara imza atıyordu.

Son kardeş kendisine uzatılan ipliği eline aldığı an solgun parmaklarının arasında tuttuğu makasla sonlandırdığı an artık sonsuzluğa adanmışçasına görünen yaşamın saniyeler aldığını gördü ateşin başında ihtiyar adamın büyüsünü izleyen halk. Atropos mührünü bir kez daha sergilerken tanınmadık gözler önünde, tıpkı Clotho'nun duygularından uzaklaştığı ankinden farksızdı davranışları. Tam hilafı hayat yaşamasına olanak tanınmamıştı solgun tenli kadın zira o; zamanın her saniyesinde geride bıraktığı hatıralar ormanında gömülen cesetlerden farksız sonsuz mesaisine sürdürürken gözleri sadece Lachesis'den ona kalan yadigâr anıları sonlandırmaya şahitlik ediyordu. Artık biliyordu ahlâm vadiler arasından seslenen ateşin gösterdiklerini kalabalık; behişte açılan altın yıldızlı kapılar semanın yedi kat üzerine de kucak açmıştı meçhul diyarlarda yaşamlarını saniyelere adansada insanlara; geride bırakılan hâkister vadiye gömülü anlar dipsiz uçurumdan farksız girdapta kaybolurken geleceğe açılan pencereye bakıyordu durmak bilmeyen saatin işleyen imleci.

Çalışan Mesaj Sayısı : 8299 Kayıt tarihi : 07/04/13

Şifacılıkla ilgili rol oyunu mu gerekiyormuş illa? Yoo... o_O
Neyse rütbeledim :L

Konu: Geri: Şifacı Alımları Çarş. Şub. 26, 2014 7:22 pm

Karakter adı: Anthea Francks
Kişisel özellikleri: Ağırbaşlı, sevimli bir insan.
Yaşı: 26.
Hangi bölüm: Hogwarts Şifacısı.
Örnek rp: Laurence.

Selin Ryôko Kudô adlı üyeliğini kullanmıyormuş. Kendisiyle anlaştım, onun yerine rütbeyi devralmak istiyorum mümkünse.

Bakanlık Mesaj Sayısı : 2419 Kayıt tarihi : 31/03/13

Tamamdır.

Şifacı Mesaj Sayısı : 342 Kayıt tarihi : 17/07/13

Jeong Soo.
Artık daha gıcık.
20.
İksir ve Bitki zehirlenmeleri
Rütbe alımına başvurdum.

Mesaj Sayısı : 595 Kayıt tarihi : 01/04/13

C. Sturm Gaez demiş ki:: Tamamdır.

Misafir

Başvurmak için;
Karakter adı: dora kristopulos
Kişisel özellikleri: torununun iksire meraklı olmasının sebebi kendisi. yıllardır onun bu zeka özürlülüğünü iksirlerle gidermeye çalışıyor ama henüz başarılı olamadı :< iyi niyetli tam bir nine kendisi işte ya henüz karakteri oturtamadım
Yaşı: altmış
Hangi bölüm: St. Mungo's İksir ve Bitki Zehirlenmeleri Bölümü
Örnek rp: valentine

Profesör Mesaj Sayısı : 100 Kayıt tarihi : 07/01/14

Karışıklık olmaması adına rütbeyi alacağınız üyelik ile başvurmanız gerekmektedir.

Misafir

Karakter adı: dora kristopulos
Kişisel özellikleri: torununun iksire meraklı olmasının sebebi kendisi. yıllardır onun bu zeka özürlülüğünü iksirlerle gidermeye çalışıyor ama henüz başarılı olamadı :< iyi niyetli tam bir nine kendisi işte ya henüz karakteri oturtamadım
Yaşı: altmış
Hangi bölüm: St. Mungo's İksir ve Bitki Zehirlenmeleri Bölümü
Örnek rp: valentine

Profesör Mesaj Sayısı : 100 Kayıt tarihi : 07/01/14

Chloë Chauvet demiş ki:

C. Sturm Gaez demiş ki:: Tamamdır.

Mesaj Sayısı : 40 Kayıt tarihi : 31/03/14

Monica Faltskog
Kişisel özellikleri: Soğukkanlı ve cazibeli.
Yaşı: 30.
Hangi bölüm: Sihirli Böcekler ve Hastalıklar
Örnek rp: Hypatia.

Konu: Geri: Şifacı Alımları Ptsi Mart 31, 2014 8:48 pm

Tamam.

Mesaj Sayısı : 652 Kayıt tarihi : 30/03/13

Karakter adı: Trevor Ninković.
Kişisel özellikleri: Sakin, ağırbaşlı bir adam.
Yaşı: Otuz.
Hangi bölüm: Sihirli Böcekler ve Hastalıklar Bölümü.
Örnek rp: Sedona.
*Hallettim ben.

Şifacı Mesaj Sayısı : 8 Kayıt tarihi : 03/05/14

Karakter adı: Erik Waldaster
Kişisel özellikleri: Çok gülen ve çok terleyen bir Waldaster. Rowena ne kadar ondan nefret ederse etsin, kendi kurutmanın son ayarında kuruyan gömlek gibi kırış kırış suratına bakmalı. Partilerin, aile toplantılarının vazgeçilmezi. Mesleği için yıllar önce Texas'a taşındı ve orada güzeller güzeli eşiyle tanışıp evlendi. Beraber elmalı turta kadar tatlılar ve eğer erkenci olsaydınız Erik turtayı yemeden önce görebilirdiniz. Harika bir dansçıdır ve taklit yeteneği Benedict'in Chewbacca taklidi kadar ucuz değildir. Fiat Multipla arabasına çirkin diğenlerle konuşmama kararında gerçekten ciddidir.
Yaşı: 48
Hangi bölüm: Sihirli Böcekler ve Hastalıklar Bölümü
Örnek rp: Bradley

Konu: Geri: Şifacı Alımları C.tesi Mayıs 03, 2014 6:56 pm

Rütbe verildi.

Şifacı Mesaj Sayısı : 21 Kayıt tarihi : 04/03/14

Karakter adı: Prudence 'Pure' Peevy
Kişisel özellikleri: ZERAFET AKIYO BE. Flavio'ya iş atıyo.
Yaşı: 41
Hangi bölüm: St. Mungo'da Baş Şifacı, Tuçe'ye sordum karakteri kullanmıyormuş alabilirsin dedi ama gerekiyorsa diye; https://infernium.yetkin-forum.com/u434
Örnek rp: Nune :') duramadım

Konu: Geri: Şifacı Alımları Çarş. Mayıs 07, 2014 6:44 pm

Sedona Treveaux demiş ki:: Rütbe verildi.

Mesaj Sayısı : 130 Kayıt tarihi : 08/04/13

Gladwyn Delatorre.
Mantık ve duygunun harmanlaşmış halidir Gladwyn. Mantıklı düşünürken kalbiyle çelişir. Karar alırken duygusuna yenik düşer bazen. Dengesizdir yani.
Yirmi.
St Mungo, İksir ve Bitki Zehirlenmeleri Bölümü.
Hypatia, örnek rp.

» Basın Alımları
» Vampir Alımları
» Hayalet Alımları
» Profesör Alımları
» Muggle / Kofti Alımları