Şifacı Alımları

Sen, neye yarıyorsun ki? Pislik herif, gündeliğe ben gidiyorum ve sen iğrenç inekler gibi bir köşede koka koka uyuyorsun! Bunları düşüncelerinde haykırıyordu Kacey. Tek tük eşyaları olan evin en rahat köşesinde pinekleyen, domuzlardan bile iğrenç bir büyücüye nasıl olmuş mecbur kalmıştı? Dört yıl önceye dönebilirdik tabi, bunun için. Tamam, o zamanlar da çok rahat bir evi yoktu. Kahrolası babası bir muggle idi, annesi de evden kaçmıştı. Çeşitli tuhaf emareler göstererek milleti korkutan küçük cadı, nihayetinde bir mektup alarak Hogwarts'a gitmeye hak kazanmıştı. Ancak, daha ilk seneden anasını ağlatmışlardı. Bir kere, galleon denen kavram ortaya çıkmıştı. Neydi o yahu, euroları bile yoktu ki doğru düzgün. O ilk sene, ergenliğe girişin etkisiyle aklı iyice havalardaydı. Haliyle, üst sınıflardan hoş sayılabilecek bir büyücü tarafından tavlanmıştı. Aslında, büyücünün kaşına gözüne bağlandığını söyleyemezdi. Daha çok vaatleriyle ilgilenmişti. O okulu bitirir bitirmez harika bir iş bulacaktı, zaten evi de vardı, enfes eşyalarla donatılmıştı. Tuhaflıklarla ve acaipliklerle dolu, hasta, psikopatlarla dolu bir okulda okuyup, yazları da her yerini b.k götüren evine dönmekten ve saçma sapan yerlerde çalışmaktansa bir zengin büyücünün küçük gelini olmak daha cazipti. Tabi o zamanlar, kendisini eğitecek ve bu konuda bilgilendirecek kimsesi olmadığından, babası da sarhoşun teki olduğundan işin cinsellik kısmından da bihaberdi. -Tek bildiği, ilk adet gördüğünde, öleceğini sanarak yanlarına koşturduğu komşu kadınlar tarafından bunu saklamasına dair söylenen sözlerdi- İşte tüm bu olan biten toplanınca, kendini beyaz, mini bir elbise ile, sahte kimliklerle evlenirken bulmuştu. Kafasında duvağı bile vardı. Kacey, evliliğin ve düğünlerin böyle bir şey olduğunu sanmıştı. Ve aradan geçen iki yıl da gerçekten güzeldi. -Korkup, kocasını asla yatağa almaması haricinde- Sonraki yıllar felaketler birbirini bulmuştu. Genç adamın bir dolandırıcı olduğu ortaya çıkmıştı. O sene hem malvarlıklarına el konulmuş hem de kocası Azkaban'a atılmıştı. Zavallı kızcağız, koca, rahat, sıcak evden çıkıp, onun yerine kocasının arkadaşlarının ayarladığı Hogsmeade'deki köy evine yerleşmek zorunda kalmıştı. Baba evine dönemezdi, bunu yapamazdı. Zaten, adam büyük ihtimalle kusmukları içinde boğularak ölmüş olabilirdi. Yaklaşık üç ay önce de kocası çıkmıştı Azkaban'dan.

''Sen de umarım babam gibi geberirsin, domuz. Tabi o da geberir, sonra sen, sıra değişebilir tabi.''

Eline aldığı, içinde sadece asası ve sahte, gerçek kimlikleri olan çantayı omzuna asarak tısladı, horuldayan, sarhoş pislik yuvasına. Sonra gözlerinden akan yaşları sildi, sert bir şekilde. Patlamış kaşının ve morarmış dudaklarının sızlamasına aldırmadan kapıyı açtı, evden çıktı. Uzun bir yürüyüşten sonra -Cisimlenme sınavına girmediğinden ehliyeti yoktu- çok acıktığını, susadığını hissetti. Önceki geceki kavgadan sonra ne uyumuş, ne de bir şeyler yemişti. Hatta, inadına, ağlamamıştı bile, sadece dudaklarını öfkeyle büzüp, gözlerini tavana dikerek saatlerce oturmuştu. Ha, bir de, fena halde işemesi gerekiyordu. Eğer etraf cadı ve büyücülerle dolu olmasaydı şu anda zıp zıp zıplıyor olacaktı. Ve kocaman, güzel mi güzel bir tabela çarptı gözünün önüne: ''Rising Sun Book Cafe'' Peh, kitaplar, onlardan uzun zamandır haber alamıyordu. Güneş dediğine de Londra'nın herhangi bir yerinde rastlaması kolay olmuyordu zaten, bu köy de dahil. Ayrıca, yükseliş... Bu da çok yabancıydı Kacey'e. Her neyse, her türlü de bu dükkanın içine dalacaktı, karnını doyuracak, sonra yemek yiyecekti. Parasını da parmağındaki yüzükle ödeyecekti. Önce tuvalet, her şeyden önce...
''Tuvalet nerede?'' diye ciyakladı orada karşısına çıkan ilk kişiye. Aşağı katı işaret eden adamın parmağının gösterdiği yönde merdivenlere koşturdu. Neredeyse altına edecekti. Hızlı bir şekilde merdivenlerden indi. Birbirileriyle yiyişmek üzere olduğu besbelli olan sarışın bir kadını ve kumral bir adamı gördü. Gördüğüne çok da aldırış etmemişti. Az ilerideki ''WC'' tabelası şu anda daha da çekici geliyordu. Koşa koşa içeri girdi, kendini kabine kapattı ve klozete çökerek bir güzel rahatladı. Dışarı çıktığında da guruldayan karnının derdine düşecekti. Kendine güvenen bir ifadeyle başı dik halde dışarı çıktı, o çifti gene gördü. Onlarda fark ettiği diğer ayrıntı da isim etiketleriydi. Kumral herife doğru döndü. Yerdeki tişörtten ismini okudu. ''Giedre, ne hoş isim. Burada çalışıyor olmalısın. Bir sosisli domuz sandiviçi ve yanına da enfes bir bira alabilir miyim, yakışıklı?'' Sağ gözünü kırpıp, gülümsedi. Tamam, adı aşırı feminendi ama bu konuda bozuntuya verecek değildi. Hatta, içten içe ismin bir yanlışlık ya da hasta bir ebeveyn ürünü olmamış olmasını dilemiyor değildi. Zaten, minik memelerin, olması gerekenden biraz gelişmiş olması dikkatli bakılınca fark ediliyordu. Belki de dileği çoktan olmuştu, ha?

Sanki bastığım anda toprak altımdan çekilecekmiş gibi tereddütlü ve dikkatli atıyordum adımlarımı. Ayağımı bastıktan sonra ağırlığımı yavaşça veriyordum hatta, zeminin sağlamlığını ölçmeye çalışıyormuş gibi. Yavaşça yürümeye devam ederken ileride görünen üç silüete baktım kısık gözlerle. Ardından başımı çevirip etrafımdaki yaşlı ağaç gövdeleriyle karşılaştım. Bu kadar sıklaştıklarını fark etmemiştim, sanki geri dönüş yolumu kaybetmem için uğraşan, kendi iradeleri olan ağaçlardı. Bu fikir gerginliğimi azaltmamış, omuzlarıma kadar yükselen bir ürpertiyle irkilmemi sağlamıştı. Ayağımın altında ezilen yaprakların sesleri de beni bir o kadar geriyor, kararımı tekrar sorgulamamı sağlıyordu. Ama seçilmiştim işte, buradaydım. Bunun bir sebebi olmalıydı, değil mi?

Sonunda ortadaki alanda toplandığımda ne yapacağımı şaşırmış bir halde etrafıma bakınıyor, bir yandan da güçlü görünmeye çalışıyordum. Kararlı ve azimli. Her şeye hazırlıklıydım işte, göze almayacağım şey de yoktu. Daha doğrusu vermeye çalıştığım izlenim buydu. Yer sarsılmaya başladığında ise yüzümdeki şaşkınlığa ve endişeye engel olamamış, oluşan çatlakları görünce dilimin ucuna kadar gelen laneti yutmuştum. Geriye doğru bir adım attım, topraktaki damarlardan uzaklaşmaya çalışmıştım. Onlar bana yaklaştıkça ben geri gidiyordum. Ta ki ayaklarımın altındaki toprak birden çökene ve kendimi derin bir çukura düşerken bulana kadar. O ansa aklımda hiçbir şey yoktu. Bir an için ne kadar süredir boşlukta olduğumu düşündüm, kendimi yerde bulmamla birlikte kendi kendime söylendim ve vücudumun acısı geçsin diye bir kaç saniye bekledikten sonra ayağa kalktım.

Üstümü başımı biraz temizleyip önüme gelen saçlarımı kulaklarımın arkasına sıkıştırdım. Birden bire aydınlanan meşaleler yüzünden gözlerim kamaşmıştı. Elimi kaldırıp gözlerimin önüne siper ettikten sonra kısık bakışlarımı karanlık tünelde dolaştırdım. İleride bir at arabası vardı. Elimi indirdim ve pek de yabancı olmadığım hayvanlara doğru ilerlemeye başladım. Keşke ne yapmam gerektiğini bilseydim. Ya da hayatım söz konusu olduğunda derslerde profesörlerin yaptığı gibi devreye birilerinin girip girmeyeceğini. Gerçi bütün bu gizem, soru işaretleri turnuvaya cazibe katıyordu.

Meşaleler yavaş yavaş parlaklığını kayıp mı ediyordu yoksa gözlerim mi alışmıştı bilmiyordum. Hayvanların yanına yaklaştığımda, arabaya binmeden önce biraz onları okşadım. Burunlarının üzerine elimi bir aşağı bir yukarı gezdirdim ve biraz da yumuşacık yelelerine dokundum. Zamana karşı mı yarışıyordum bilmiyordum, belki de ana fikir hayatta kalmaktı. Yine de acele etmeye karar vererek at arabasına bindim ve engebeli yolda ilerlemeye başladım. Zorlanıyordum, belki at sırtında olmaya alıştığım içindi, belki de atlar sandığımdan çok daha yabaniydi. Dikkatimi dağıtmamaya çalışarak ilerlemeye devam ettim. Bir yandan da görebildiğim en uzak mesafeyi gözlemliyor, başıma gelebilecek şeyler için hazırlıklı olmaya çalışıyordum.

Henüz bir şey görememişken tünelde yankılanan kükremeyle taş kestim. Atlar da benim gibi durmuşlardı baştan. Sonra huysuzlaşmışlardı, kişniyor ve başlarını sert hareketlerle bir sağa bir sola sallıyorlardı. At arabasından indim ve asamı elime aldım. Terlemeye başlayan avucumda sıkıca tutuyordum onu. Güçlükle yutkundum ve sonunda yaratıkla göz göze geldim. Lanet olsun. Üzerimize doğru geliyor, atları geriye itekliyordu. Tabii ki beni de. Karşımdakinin ne olduğuyla ilgili hiçbir fikrim yoktu. Ancak bir hamlesiyle beni ikiye ayırabileceği belliydi. Bir kuyruk darbesiyle tüneli üzerime de yıkabilirdi, hangisini isterse artık.

Öncelikle bulunduğum durumu analiz etmeye çalıştım. Keskin dişli yaratık sol bacağından zincirliydi, belki de sağındaki boşluktan kaçabilirdim. Tabii beni ezmezse ya da kül etmezse. Alevler içinde kalan birinin aslında bir süre sonra hiçbir şey hissetmediğini, tüm sinirleri yandıktan sonra kükürt zehirlenmesinden öldüğünü biliyor muydunuz? Evet Kyndra, kendi kendine iyi moral veriyorsun. İçinde bulunduğum tünelde gezdiriyordum bakışlarımı. İlk önce bu yaratığı sadece sersemletip yoluma devam etmeyi düşündüm. Hoş, bu büyüklükteki bir hedefi bayıltabilir miydim bilmiyordum. Ancak arkamda bir yerlerde bu kadar sivri dişli bir canlı bırakma fikri kulağa yanlış geliyordu, öyleydi de zaten. Yine de ona zarar vermek, onu öldürmek istemiyordum. Zayıflara göre bir düşünce, diye başlardı annem burada olsaydı. Ama değildi, yani düşünmenin anlamı ne ki?

Canavar ağzını açtığında telaşla asamı ona doğrultup tünelde yankılanacak kadar yüksek sesle haykırdım. "Aguamenti!" Asadan çıkan sular yaratığın yüzüne çarparken bir yandan da yükselen kara dumanı görebiliyordum. Sert bir kükremeyle kendini önce sağa, sonra sola attı ve pençelerini rastgele savurmaya başladı. Bana doğru savrulan pençeden son anda eğilerek kurtuldum, rüzgarını tenimde hissetmiştim. Bir tanesiyse atlardan birine gelmişti. Asamı indirip yaralanan ata baktım. Resmen içini görebiliyordum. Vicdan azabıyla başımı yine düşmana çevirdim. Bana bakıp bir kez daha kükredi. Legilimens işe yarar mı diye merak ediyordum, yine de emin olduklarımdan şaşmayarak geçen yıl öğrendiğim büyülerden birine başvurdum. "Incarcerous!" Yaratığın etrafında kalın ipler oluşmuştu ve gittikçe sıkıyorlardı onu. Yine de fazla dayanmayacağını biliyordum, zaten bu onu oyalamak içindi. Atların yanına gittim. Ağır ağır nefes alanın yanına çöktüm ve asamı çekinerek ona doğrulttum. "Corpus Medicor." Bir farklılık görmemiştim. Yeniden denemeye hazırlanırken yavaş yavaş yara kapanmaya başlamıştı. Belki benim zayıflığım yüzünden, belki de yaranın ağırlığından dolayı gözle görülmesi güç bir hızla kapanıyordu.

Ayağa kalkıp canavara döndürdüm bedenimi. O da vücudunu saran iplerden çok zorlanmadan kurtulmuş, bir sonraki hamlesine hazırlanıyordu. Çok oyalanmamıştı. Kudurmuş gibi bir o yana, bir bu yana saldırıyordu. Bense oradan oraya zıplayarak hamlelerinden sıyrılıyordum. Boynunu uzatıp ağzını açtığında neyse ki yakalayabildiği şey üzerimdeki uzun üniformanın eteği olmuştu. Çenesini bir anda kapayıp kendini geri çektiğinde de cübbemin eteklerinden bir parça koparmıştı. Ah, kaçmaktan düşünmeye vaktim bile olmuyordu. Yine tam karşısında duruyordum işte. Uzuvlarının hareketini yakalayabilmek için dikkatle onu seyrediyordum. Kuyruğunu güçlükle havaya kaldırıp yere vurdu sonunda sertçe. Dengemi kaybederek yere düştüğümde şansıma tekrar lanetler yağdırıyor, sarsıntıya aldırmadan ayağa kalkmaya çalışıyordum. Tünelin tavanından ufalanarak üzerime yağan küçük taş parçaları moralimi bozmaya yetmişti. Sonunda zemin hareket etmeyi bıraktığında tünelin duvarına tutunarak ayağa kalktım ve asamı yaratığa doğrulttum. "Pullus!" Küçük bir pof sesiyle ciddi oranda küçülmesini umuyordum yaratığın. Bilirsiniz, kurt adam dönüşümü gibi yavaş yavaş bir tavuğa dönüşmesini bekliyordum.