Azkaban / Kaçak Alımları

#Son yazdığın başlatma rplerinden biri. İddialı rütbelerde gözüm olmadığı için yeniden yazmaktansa daha güncel birini atmam daha uygun olur diye düşündüm. Umarım yeterli gelir.

Suratında bir tebessüm, gözlerini solgun göğe dikmiş, ufak bir can aranıyordu gökte. İskandinav denizlerinin asil kokusu sarmalamıştı tüm ağaçları; yosunlu taşların ve ağaç kabuklarının içinden yavaşça, ormanı uyandırmak istemiyorcasına geçerken okyanusun dalgaları ormanın derinlerine vuruyordu adeta. Sarp kayalara çarpan suların sesini işitemiyordu durduğu yerden. Yine de Zealand'in tüm otlaklarını etkisi altına almış kadim denizlerin ruhu o mesafeden bile derinine alırdı oğullarını. Ağaçların seyrelmeye başladığı, köyden az ötedeki hanını arkasında bırakmıştı Victor. Köy güneyin güneşliliğinden nadiren de olsa payını alıyordu tabii. Yine de bu günleri köylüler pek de hasretle anmaz, dağ ayazının etkisinde olan kıyılar, çoğu zaman yüzünü kendilerinden yöne çevirmeyen güneşin eksik olduğu günlerde dahi cennetvari renklerle tonlanmış olurdu. Arkasında bıraktığı İngiltere'sinin bile yarışamayacağı bu soğuk ama renkli topraklarda, saçlarına çiçekler takmış hanımları, güzel kokularıyla çamurlu İngiltere sokaklarını kendisine unutturarak yuva özlemini dindiriyorlardı. "Grimhild." diye seslendi ağaçların ötelerinde saklanan çalıbülbülüne. Daima hanının etrafında öten bu minik kuşa ufalanmış ve suda yumuşatılmış ekmek kırıntıları getirmişti yeniden. Kendisinden artık kaçmayan çalıbülbülü güzel sesli bir dostu olmuştu kendisinin; Arada tahta kafesine girmeyi kabul ediyor, bazı geceler yolcularına büyüleyici şarkılar sunuyordu dostunun hatrına. Ona olan sevgisi nedeniyle bir isim taktı ona Victor. Grimhild. Tıpkı güzel bir hanımın ismi gibi...
Bir daldan diğerine atlayan kuş, öterek yerini belli etti. Grimhild'inin sesini duyan adamın tebessümü büyüdü, avucunun içindeki kırıntıları biraz daha göğe kaldırıp seslendi kendisine. "Gel buraya kızım..." Fısıldadı. Omuzlarını örten gri pelerini o soğukta üşümesine engel olamıyordu ne yazık ki. Yine de Zealand soğuğuna alışmış bünyesi, soğuğu hissetse dahi titremedi. Sonunda kendisine yaklaşmaya başlamıştı çalıbülbülü. En nihayetinde de Grimhild avucuna kondu, kuşu korkutmaktan çekinen hancı tuttu nefesini, kuş tek tek kırıntıları yutarken o sadece ilgiyle izledi.
Çalıbülbülünün kabarık göğsü inip kalkarken, sert eline değiyor, avuçlarının içerisindeki bu canlının nefeslerinin her birini hissediyordu adeta. Bir anda başı kalktı Grimhildin. Göğsü daha hızlı inip kalkmaya başlamıştı ürkmüşçesine. Daha fazla oyalanmayıp yemeğini orada bıraktı, ufak kanatlarını açıp yükseldi dallara doğru. Dalda ufak bir ötüşün ardından hızlı bir şekilde bir yöne doğru uçmaya başlamış, hemen ardından uzaktaki bir ağaca konup bir şey söylüyormuşçasına ince ince ötmeyi sürdürmüştü yeniden. Victor içinde ekmek kırıntıları olan avucunu sıkıca kapadı. Endişeli yüzüyle atıldı kuşun arkasından. Kuşun gittiği yön kumsala inen patikaya doğruydu, ilk olarak kuş avcılarının olabileceği geçti aklından. Ne var ki Grimhild tam da kendisinin de işittiği alçak çalı hışıtısının olduğu yöne uçmayı sürdürüyordu; neden avlanan avcıların peşinde uçsundu ki? Adımlarını hızlandırdı. O da duymuştu hışırtıyı ve bir hayvan sesi gibi çok boğuk gelen, ne duyduğuna emin olmadığı inleyişi. Ama o, Grimhild başını kaldırıp oraya uçmadan önce hiç önemsememişti bu sesleri. Ormanın içinden gelen bu sesleri neden umursasındı ki, ne zaman ormana girse zaten işittiği şeylerdi bunlar. Topraktan taşmış kalın ağaç köklerinin üzerinden atlayarak yetişti Grimhild'in uçuşuna. Tam Grimhild bir dalda durup ötmeye başlarınca gözleri yerde yatan adamı seçti.
"Ulu İsa." dedi korkuyla. Adamın beyaz teninden aşağı doğru akan tek bir damla kan kurumaya başlamıştı. Adam mırıldanıyor olmalıydı; ağzında gevelediklerinden tek bir kelime bile anlamasa dahi kulağını yaklaştırdı adama doğru. "Ben doktorum, iyileşeceksin." diye mırıldandı dediklerinin bir anlamı olmasa dahi. Huzurlu bir sahil köyünde her zaman yaralı birini bulmazdınız; hadi ama, elbette öyle bir anda karşısındakini sakinleştirmek için söyleyeceği ilk şey, akla gelebilecek en saçma şey olurdu... Belli ki saldırıya uğramış bu adamı yatıştırmak istiyordu sesiyle. Bu nedenle ne kadar çabalıyor olsa bile sesindeki endişe ortadayken, tüm yeteneğiyle sesine güvenilir bir tını takmaya çalışmıştı. Avucundaki kırıntıları yere attı, ağacın kenarına yaslanmış adamın önünde çöktü. Başını kollarının üstüne almış, diğer eliyle uzun yüzüne dokunmuştu, adamın yüzünde başka yara var mı diye görmek için. Daha fazla oyalanmaması gerekiyordu. Havanın ayazlığına ek olarak adamı bulduğu bölgeye koşması onu hanından daha da uzaklaştırmıştı ve, eh, karanlık çökmeye başlayıp göğü koyu turuncu ve eflatuni bir renge boyamak için an kolluyordu. Koluna girerek, tüm gücünü kullanıp kaldırmaya çalıştı onu.