Serbest Meslek Başvuruları

“Tanrı aşkına Francis! Aylardır müşterilerin eşyaları kaybolup duruyor; Sebastian ve ben yapmadığımıza göre kim yapacak senden başka?” Öfkeyle ayağını yere vurdu genç kadın. Karşısında umursamaz ve kibirli ifadesiyle kollarını kavuşturmuş, burnu havada duran yaşlı bir büyücünün silik sureti vardı. Sabit duramıyordu hayalet, olduğu yerde hafifçe aşağı yukarı hareket ediyordu. Genç cadının öfkesinden de etkilenmemiş gibiydi. “Ben sizin büyük büyük büyükbabanızım genç bayan, benimle konuşurken üslubunuza dikkat edin!” Bu umursamaz sözlerle iyice çileden çıkmıştı. Ölümden iliklerine kadar korkan aile fertlerinin öldükten sonra böylesine ukala olması şaşılacak şeydi doğrusu. Felicite elinde olsa bu komik görünümlü adamı yok ederdi, ama ne yazık ki yapabileceği hiçbir şey yoktu; boş tehditler savurmaktan başka tabi. Adama bir adım daha yaklaştı. Parmağı tehditkar bir hareketle hayalete yönelmiş, son kozunu oynuyordu. “Eğer o eşyaları bulursam ve eşyaların yanında sana dair bir işaret bulursam Francis, seni Sihirli Yaratıkların Düzenlemesi ve Denetlenmesi Dairesi’ne şikayet ederim.” En az karşısındaki kadar burnu havada bir tavır ve kendinden emin adımlarla dışarıya çıktı. Aynı anda Francis’in hayaletinin de yan duvardan süzülüp ters yöne gittiğini fark etti. Ne yapacağını ya da çözümün ne olduğunu bilmiyordu. Bu çılgın hayaleti nasıl dizginleyeceğine dair de bir fikri yoktu ama olanlara bir son vermesi gerekiyordu. Bu kayıplar Muggle’ları heyecanlandırsa da, büyü dünyasında aynı heyecanı yaratmıyordu ne yazık ki ve Felicité bundan hiç memnun değildi. Bir kez daha büyük bir sorumluluğun altına girdiği düşüncesiyle yorgun, ayaklarını sürüyerek çıktı merdivenlerden. Küçük yaşta aldığı bunca sorumluluk yoruyordu onu. Herkes ailesiyle sonsuza dek yaşamak isterdi, ama kimse bunun bedelleri üzerine düşünmüyordu. Her biri kendi çağından kalma nezaketi isteyen, kızıldığında küsen, hayalet oldukları konusunda son derece alıngan davranan ve evin otele dönüşmüş olmasından nefret ettikleri için konukların odasında kendi olağan yaşamlarına devam etmekte ısrar eden bir ev dolusu aile ferdi, sonsuza dek birlikte olma fikrinden nefret etmesine neden olmuştu genç kadının. Üstelik bu genel problemler dışında her birisinin karakterlerinin getirisi problemleri vardı. En büyük sorunu yaratan da açık ara farkla 1700’lü yıllarda yaşamış ve hayatının bir döneminde ‘Sir’ ilan edilmiş Francis’ti. Lüks yaşamının aynı şekilde devam etmesini istiyor, en ufak bir aksaklık ortalığı birbirine katmasına yetiyordu. Zavallı adam, 1763 yılında gripten öldüğünde dünyada kalmayı tercih etmiş fakat bu boyutlar arası sıkışmışlık karakterinde bastırabildiği kusurların olduğundan da şiddetle meydana çıkmasına neden olmuştu. Kleptomanisi o günden sonra ailenin laneti haline gelmişti. Hayaletin çaldığı hiçbir şey bulunamamıştı şimdiye dek. Önceden hoşgörülebilir olan kusur, artık zarar veriyordu ve Felicité buna dur demesi gerektiğinden emindi.

Çatı katında, özel izin dışında aileden olmayanların kullanmasının yasak olduğu kütüphanenin “Girmeyiniz” yazısına aldırmadan içeriye giriverdi. Şöminenin önüne yerleştirilmiş rahat koltuklardan birisinde ‘oturan’ şeffaf bir başka adamı selamladı önce. “Merhaba büyükbaba. Hala bitmedi mi?” Aristokrat görünüşlü hayalet başını sallamakla yetinmişti yalnızca. Yaşlı adamın en büyük arzusu atalarından kalan bu çok değerli hazinelerle dolu kütüphanenin tüm gizlerini öğrenmekti ve ömrü buna yetmediğinde ölüm hedefine ulaşmasını engellemeye yetecek kadar büyük bir tümsek olmamıştı onun için. Bilinebilecek hemen her şeyi biliyor, çok konuşmuyor ancak çok okuyordu. Eğer cevap beklemiyorsanız müthiş bir dinleyiciydi. Aslında çoğu kez, dinlediğinden bile emin olamazdınız, ama Felicité şansını denemeye karar vermişti. Adamın karşısındaki koltuğa oturdu tereddütle. Hemen kalkıp gitmesi gerekiyormuş gibi koltuğun ucuna tünemişti. “Francis son zamanlarda çok fazla çalıyor ve bunun önüne geçemiyorum.” Birkaç saniye durup konuşmasını bekledi. Boşuna. Adam başını kitabından kaldırmamıştı bile. “Onun çaldıklarını nereye götürdüğünü biliyor olmalısın. Hadi ama büyükbaba…” Uzun zamandır bu cevabı arıyordu genç kadın. Ancak muhtemelen evin bazı önemli yadigarları da bu hazine odasına saklandığından, hiçbir hayalet yardımcı olmuyordu; annesi ve babası bile. Evin içinde Muggle’lar olmasından hoşnut değillerdi. Çok değerli aile hazinelerinin onların elinde telef olacağından endişe ediyor olmalıydılar. Fakat Felicité bu defa pes etmemeye kararlıydı. “Anlamıyorsunuz. Eğer bu kayıplar devam ederse şikayet edileceğiz. Çalınan şeylerin tazminatını ödeyebilmek için evdeki her şeyi alacaklar. Muggle kanunları bizimkilerden farklı işliyor büyükbaba. Üstelik bundan sorumlu olduğunuzu duyarlarsa Bakanlık sizi de evden uzaklaştırır, biliyorsun.” Hayalet uzunca bir süre daha konuşmamayı seçmiş, fakat Felicité’nin ısrarcılığına dayanamamıştı. “Dördüncü bölüm, on ikinci kısımda kırmızı bir kitap var. Cevabı orada bulursun.” Yanıt tuhaf ve kafa karıştırıcıydı; ancak alışıktı böyle şeylere. Şansını denemeye karar verdi. “Seni seviyorum büyükbaba”

Tarif edilen bölmeye geldiğinde gerilmişti. Rafta birkaç tane rengi solmuş, küflü görünen kırmızı kitap vardı. Hangisinden söz edildiğinden emin değildi genç kadın; tereddüt etmeden tabureye çıkıp tüm kırmızı ciltli kitapları aşağıya indirdi. Ne araması gerektiğini bilmiyordu, işe yarayacak herhangi bir şey bulmak istiyordu, ufacık bir ipucu dahi yeterliydi ve ne aradığını bilmiyor olması araştırmalarını aksatıyordu. Aradan saatler geçti. Kontrol edilmemiş kitaplar yığını azalırken, kontrol edilmiş olanlar git gide artıyordu ve nihayet incecik bir kitabın arasından düşen küflü görünümlü bir parşömen parçasını eline alırken meraklanmış ve sanki içinde ne olduğunu biliyormuş gibi kalbi heyecanla çarpmaya başlamıştı. İpekten daha hassas olan narin kağıdı dikkatle açtığında dev bir plan serilmişti masaya. Üst tarafında süslü harflerle aile ismi ve altındaki Latince Memento Mori yazısı dikkat çekiyordu. Güldü genç kadın. Yarısı hayalet olarak dönmeyi seçmiş ailesinin bir zamanlar sloganının ölümü olduğunu hatırla, anlamına gelen Latince özdeyiş olması ironik ve son derece komikti. Hızlıca göz attı plana. Daha önce görmediği, nasıl gidildiğini bilmediği ancak yerlerini tahmin edebildiği birkaç fazladan odanın ve keşfedemediği pek çok tünelin var olduğunu fark etmişti. Heyecanla solgun yanakları al al olmuş, hemen odaları bulma arzusunu güçlükle bastırıyordu. Annesinin ve babasının bile bilmediğini düşündüğü odalar yıkılmış, büyü dünyasının parazitleriyle dolmuş olabilirdi ve bir gulyabaniyle tek başına karşılaşma fikri hiç çekici gelmiyordu. Yeni keşfini sindirmeye çalışarak yerinde oturdu birkaç dakika daha. Nihayet sakinleştiğine karar verip asasını şöyle bir salladı. Beliren gümüş rengi arı kuşu başının etrafında vızıldarken Lucien’e göndereceği mesajı öğretti ona ve yok olmasını bekledi. Lucien’in mesajına çabucak cevap verip gelmesini umuyordu. Bu konuda güvenebileceği tek kişi oydu.