Bakanlık Başvuruları

Önce eski defterin kalın kapakları kapandı, daha sonra da gözleri. Büyük bir sabırsızlıkla...

Bir türlü geceye kavuşmuyordu gün, akreple yelkovan sonsuz vardiyasının bu kısmında kaytarmayı seçmiş gibiydi. Geçmişe dair düşünceler aklına gelip duruyordu, daha sonra bu gece olacaklar, o kadar netti ki hayalleri, sanki gelecekte gerçekleşmesi kesin bir şeyin fragmanı, önizlemesi gibiydi. Hayal gibi gelmiyordu o yüzden bütün bunlar genç bir bedenin içine hapsolmuş yaşlı ruhuna. Karpatları aşan rüzgar camın ardında kavakların yapraklarını hışırdatıyordu. Kulağına ninni gibi gelen sesler oluşturuyordu böylelikle. Gerçek bir ninniyi yıllar önce duymuştu en son. Yine katyusha'sına uzaktan baktığı bir vakit. Constance kraliçe kimliğini, asaletini, tacını, tahtını bir kenara bırakmıştı, bunlar yokken kadın çırılçıplak gibiydi. Geride sadece özündeki annelik içgüdüsü kalmıştı. Ladislav'a şevkatle bakan bir çift göze aşkla dikmişti kendininkileri. Aklının odalarında saatler sonra yine bu defterine kazınacak cümleler oluşmaya ve kulağı kadının güzel sesine aşina olmaya başlamıştı. Geçen her saniyede, biraz daha. Bu anılarla kapandı sonsuz denizlerin rengini gururla taşıyan gözler.

Saatler sonra o gözler aralandığında istediği karanlığa kavuşmanın sevinci ve yapacaklarına dair düşüncelerle suratına şeytani bir gülümseme kondu adamın. Sertlik konusunda koca bir taş ile yarışması muhtemel "yatağının" üzerinden hızla kalktı adam. Eskimiş defterini neredeyse kendinin bile unutacağı gizlilikte bir yere koymayı ihmal etmedi ve çıktı kendine ayrılan odadan adam kısa bir oyalanmanın ardından. Gündüz vakitlerinde rahatsız edilmemesi yönünde uyarmıştı saray eşrafını. Kısa süren ikinci misafirliğinde bazı şeyleri örtbas etmeye çalışıyordu böyle yaparak. Adımları arpad sarayının dar koridorlarında tok sesler çıkartıyordu adamın. Duke Andrew'un beş para etmez varlığı görkemli saraydan eksikti bugün. Dalkavuklarının da. Bazı zamanlar ava çıkardı adam, gecenin bir yarısından şafak vaktine kadar sürerdi. Hatta günleri bile doldururdu bu hevesiyle. Ona yakışan bir hobiydi aslında bu. O karakterdeki bir adamın bir şeyleri öldürmeden durması beklenebilir miydi ki?

Merdivenlerden hızlı adımlarla indi adam. Hedefi sarayın görkemli kapısıydı. Oraya doğru ilerleyene kadar onu gören insan sayısı bir elin parmaklarını geçmezdi. Hiçbiri de nedenini sormadılar adamdan, kapıdakiler hariç. Kafasının içinde savaş ezgileri çalıyordu adamın, yürürken takındığı sükunet asla bozulmayacakmış gibiydi. Öfkeli bakışları muhattabını rahatlıkla korkutacak cinstendi. Yüreğindeki intikam ateşi her zamankinden daha kuvvetli yanarken kapıya yaklaşmıştı adam. Geniş avluya açılan kapının başındaki iki nöbetçiye dikti gözlerini öfkesine kısa bir ara vererek. Adamların boyları da kiloları da aynı gibiydi, özellikle tartılıp ölçülüp yanyana koyulmuş gibilerdi. "Bu saatte, nereye böyle?" dedi sağdaki. Bu kısa cümlesi nereden geldiğini, ne olduğunu ele verir cinstendi. Andrew'un Emeric karşısındaki faaliyetlerinde deyim yerindeyse üs görevi gören Macaristan'dan getirdiği askerlerinden biri olduğu kesindi konuşma tarzına bakılırsa. "Kralımızın kız kardeşinin isteği için biftek mantarı toplamam gerekiyor. İçindeki sıvıya ihtiyacımız var. Bu kadar detay yeterli mi?" Askerlerin hiçbiri sevmezdi Aristarkh'ı. Sarayın kadın eşrafının işine yaradığı için burada bu kadar rahattı biraz da. Adamlara karşı kurduğu net cümleleri zoraki bir biçimde söylemişti. Sükunetinden memnundu ve yıllardır kalanları Andrew'un karşısında bozacaktı, lakin ince dudaklarının bir an için aralanması gerekiyordu işte. Adamlar sert bakışlarla karşılık verdiler, daha sonra geçmesi için kenara çekildiler. Aristarkh çıkarken arkasından söylenen birkaç cümleyi duyar gibiydi. Kendine bir gün bunlarla yeniden karşılaşırsa öldüreceğine dair söz veriyordu.

Adamların görüş açısından kaybolduğunu hissettiği yere kadar ağır adımlarla ilerledi adam. Geniş avlunun mermer zeminini aştı ve onu bekleyen ormana birkaç kavak ağacının arasından geçerek girdi. Düne kadar ruhunun karanlığı şimdi kucağına düştüğü yıldızsız geceye eş'ti. Şimdi ise yüreğinde yanan intikam ateşi pek çok şeyi aydınlatmıştı adam için. Bu topraklardan kurtulmak istiyordu sadece. Son bir şeyi gerçekleştirerek. Buralarda nefes alamadığını dahi hissetmeye başlıyordu. Gitmeyi düşündüğü yer Rusya'ydı. Hiç görmediği vatanına doğru uzun bir yolculuk peşindeydi, muhtemelen ölümsüzlüğü o geniş toprakların kucağında soğuk ve karanlık bir şekilde geçecekti adamın.  

Yeterince uzaklaştığını düşündüğü andan itibaren son hızıyla koşmaya başladı. Alabildiğince koştu uzun bir zaman dilimi içerisinde. Vampir olmanın intikamını en çok kolaylaştıracak yönüydü bu belki de. Sonsuz adımlarının bitişi gözünün önüne gelen ateş yansımasıyla olmuştu. "Piç kurusu dinleniyor demek." diye düşündü, öldürmek onu yormazdı halbuki, n'olmuştu ki? Bu tip manasız birkaç düşüncenin ardından çadırlara baktı uzunca bir süre. Ava kalabalık bir grupla çıkmazdı adam. O, yaverleri, Aristarkh'ın daha çok dalkavukları dediği cinsten, birkaç asker belki de. O askerlerden ikisi görkemli çadırın baş ucundaydı. Kapının önündeki iki askerden birisi kestiriyordu. Diğeriyse ayaktaydı. Muhtemelen birbirleriyle anlaşmışlardı. Bir süre sonra roller değişecekti muhtemelen. Aristarkh sinsi adımlarla çadıra arkadan yaklaştı ve alabildiğince hızlı bir şekilde adamı arkadan yakaladı. Bir eli hemen adamın geniş ağzını kapattı ve onu sürükledi uzun bir süre. O kadar hızlı olmuştu ki, yanda uyuyan adamı rahatsız eden tek bir şey bile olmamıştı. Adamı kendine çevirdiğinde ne olduğunu anlamamış askerin kara gözbebekleri büyüyordu karşısındakini görünce. Son derece sert bir şekilde ona baktıktan sonra sivri dişlerini şahdamarına geçirerek yaklaşık 3-5 saniye içinde canını aldı adamın. Ağzının çevresinde kalan kan onu her zamankinden daha korkunç gösteriyordu. Derin derin soluyordu Aristarkh ve gözbebeklerinin çapı hızla değişiyordu deyim yerindeyse her nefes alışında. Tekrar çadırın önüne yöneldi. Uyuyan adam da aynı kadere tanık oldu. Aslında ertesi gün hesap vermek zorunda kalması onu daha çok zora sokardı fakat ihtimallere yer açmak istemiyordu adam. Hızla girdi içeri ve onu gördü. Her şeyini elinden alan adamı. Constance'ı bilmediği yerlere süren, sözünü tutmayan, kalleş, her zerresine kötülük ve acı işlemiş olan Andrew'u. Ona bir süre bakarken ölümün ona ne kadar yakışacağını düşündü, ona kuracağı her bir cümle aklından geçti. Baktı sadece. Dudaklarının yanından bir kan damlası yere doğru düşerken. Andrew'un ağzıyla buluştu bir kez daha elleri. Constance'ın, Emeric'in, Ladislav'ın, Aristarkh'ın, Drago'nun, Bara'nın ölüm fermanının kaynağı olan ağzıyla. Andrew'un birden hızla sürüklenmesi karşısında nasıl bir durumun içinde bulunduğunu anlamasına imkan yoktu. Elinin altında bağırmaya çalışıyordu ancak küçük mırıltılar geliyordu en fazla. Krala yakışacak cinsten süslü bir kılıktaydı adam. Yaşlanmıştı artık, 60'larına doğru ilerliyordu. Bakışlarında bugüne kadar hep dehşet görülürdü ancak yaslandığı bu ağacın karşısında kendine bakan Aristarkh'ı görmesiyle dehşet silinmiş korku gelmişti. Bunu gören ilk adamdı Aristarkh. Son adam olacağı gibi. Çadıra çok uzaklaşmışlardı. Aristarkh adamın ağzından elini çekince uzaklaşma çabasına girişti. Koşmaya kalktı ama Aristarkh hemen önüne çıktı. Adam kaçamayacağını anlayınca aklının odalarında oluşan binlerce soru işaretini sermeye başladı yaşlı vampirin önüne. "Bunları nasıl yapıyorsun? Benden ne istiyorsun? Sen kimsin? Sesimi duyan yok mu?" Aristarkh adama baktı. Gözlerinde dehşet, dudaklarında sinsi bir gülümseyle. Kafasının içinde en güzel zafer marşları çalarken yıllardır hasretlediği bu paniği saatlerce izleyebilirdi. Adama susmasını işaret etti uzun baş parmağını dudağına götürerek. Kapşonunu indirdiğinde Andrew daha çok şaşırmıştı. Bu yüzü sadece kız kardeşinin hizmetkarı sıfatıyla görmüştü. Sarayı ilk gelişiyle ikinci gelişi arasında çok fark vardı görünüş açısından. Bunu Aristarkh'ın kendisi yaratmıştı.

"Aristarkh demişler bana bundan yıllar yıllar önce. Zaman beni görkemli sarayınıza sürükledi. Küçük bir prens tahtta anlamsız bakışlarla otururken, yanında güzeller güzeli bir kadınla. Constance ile. Bir söz verilmişti onlara ve onlar aldıkları söze güveniyordu. Sonra birisi geldi. Bütün hayatlarını mahvetti. Annenin, oğlun, ve 3 hizmetkarının hayatlarını. Hepsini bir yere sürükledi ağzından çıkan dehşet verici sözlerle. Öfkeliydi adam, kıskançtı. Erkek kardeşini hep kıskanan, basit işe yaramaz bir adam. Bu sıfatlara alışkın değilsiniz bilirim. Size hep övgüler sunuldu dalkavuklarınızın ağzından. Fakat benim lugatımdaki en kötü sıfatların muhattabı sizsiniz. En acı ölümü hak eden, en kötü lafları duyması gereken. Ben hep bu anı hayal ettim. Zafer çığlıkları atan ağzınızı kapatmayı, sizi ölümlerin en acısıyla buluşturmayı ve cehennemi bu dünyada yaşatmayı. Bugün işte ben buradayım bunlar adına."

Bekledi bir süre, aylardır kurduğu cümlelerin toplamı bile bu kadar değildi resmen. İntikam ateşi daha fena yanıyordu içinde, yüreğinde geçen iç savaşın kılıç sesleri daha derinden duyuluyordu. Konuşmak istiyordu. Hiç susmadan. Yıllar saçına ve sakalına ak olmuş yaşlı adamın yüreğindeki korkunun tadına varıyordu. Bunca yıllık hayatında ilk defa bir hayali gerçekleşirken hızlı hareket edemezdi. Söylenecek binlerce kelime varken.

"Ah Beatrice, güzeller güzeli. 3 eşiniz içinde en çok onu sevdiniz değil mi? Çirkinliğinizi örtecek kadar güzeldi, lakin o güzel yüzüne ölüm hiç yakışmadı. Elisabeth, o kadar masum duruyordu ki bu nasır tutmuş ellerimin arasında. Ölüm ona da pek uzak bir kavramdı oysa ki fakat ben bir damla bile acı çekmedim ruhları bedenlerinden ayrılırken. Çünkü ben her şeyimi o ormanda kaybettim! Askerleriniz peşimdeyken, ben Constance'ı bulacağım ümidiyle her gece adımlarımı bilmediğim yerlere doğru çevirirken. Fakat o ümit de kayboldu her şeyim gibi. Elimde tek bir şey kaldı. O da beni saraya geri getirdi, o da beni bugün burada karşınıza çıkarttı. İntikam. Emeric'in, Constance'ın, küçük Ladislav'ın ve diğerleri için alınması gereken. Sen, lanetlenmiş bir ruhun sahibisin. Ölüm en çok sana yakışacak Andrew. Ben yıllar sonra ilk defa doğru bir şey yaptığımı hissedeceğim. Sadece pisliklerinle ve esrarengiz ölümünle hatırlanan bir adam olacaksın. Kralım, çok yaşayın."

Şahdamarıyla tanıştı dişleri. Dudakları adamın kanına bulanırken tiksintiyle dolu bir ifade oluşmuştu suratında. Zafer marşlarının en güzeli yankılanıyordu aklında. Mutluydu yıllar sonra, kapşonuyla kafasını örterken. Bu yıldızsız gecenin altında hiç ucu bucağı yokmuş gibi görünen ağaçların arasından ilerledi usulca. Dönüp adama, eserine bir defa daha bakmadan